رابطه بین سرمایه اجتماعی و احساس آنومی در زنان شاغل در بیمارستان

مقدمه: سرمایه اجتماعی در همکاری جمعی باعث توسعه پایدار می شود و توسعه پایدار روندی است که موجب تولید سرمایه می گردد؛ به طوری که نسل های آینده، به طور سرانه، از همان مقدار یا بیشتر از آن چه نسل فعلی به عنوان سرمایه دارند برخوردار می شوند.   روش کار: این یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است. جامعه پژوهش، زنان شاغل در دو بیمارستان شهر شیراز بودند که 224 نفر آنان به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی آن توسط کارشناسان مورد تأیید قرار گرفته بود و پایایی آن با آلفای کرونباخ 85/0 تأیید شده بود. جهت تحلیل داده ها آزمون همبستگی پیرسون و آزمون تی استفاده شد.   یافته ها: از بین ابعاد سرمایه اجتماعی، بعد درون گروهی با میانگین نمره 32/45 (انحراف معیار: 33/4) بیشترین، و سرمایه اجتماعی برون گروهی با میانگین نمره 66/5 (انحراف معیار: 72/1) کم ترین نمره را داشت. در ابعاد احساس آنومی، آنومی جنسیتی با میانگین نمره 10/19 (انحراف معیار: 24/3) بیشترین نمره، و آنومی اقتصادی یا احساس ناامیدی اقتصادی با میانگین 18/13 (انحراف معیار: 61/2) کم ترین نمره را داشت. بین سرمایه اجتماعی و احساس آنومی در زنان ارتباط معنادار منفی وجود داشت (01/0 p≤ ،021/0- = r ).   نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، با افزایش سرمایه اجتماعی، احساس آنومی در کارکنان کاهش می یابد؛ لذا ایجاد و ارتقای سرمایه اجتماعی در سازمان ضروری به نظر می رسد. به این منظور، تصمیم گیرندگان سازمان باید در طول زمان، زمینه اعتماد افراد به یکدیگر و تشکیل گروه هایی غیررسمی در محیط کار را فراهم کنند تا افراد کارها را با همکاری بیشتر و با موفقیت به انجام برسانند و میزان سرمایه اجتماعی افزایش یابد.